05/01 Jackson Bay

Als raamprostituees zitten we ‘s ochtends aan het ontbijt in ons motel, dat grenst aan het parkeerterrein van de plaatselijke supermarkt. Weinig animo. De bergen die het decor vormen zijn verdwenen in de mist. Tot aan de middag is regen voorspeld, en tot nu toe klopt het. 

Het bezoekerscentrum van Haast geeft een goed beeld van de flora en fauna, geografie en historie. Haast is ontsloten vanaf 1966. Tot die tijd was het buurtschap alleen bereikbaar door een avontuurlijk tocht over de bergen of over zee. Na Haast buigt de highway 6 af van de kust en doorsnijdt het de Zuidelijke Alpen, richting het oosten. Toch is er een weg die nog 50 km verder naar het zuiden doorloopt en doodloopt bij het gehucht Jackson Bay. Het klaart op! Dus on the road.

De baai is meer dan 30 km lang, maar de weg loopt daar niet evenwijdig aan. We rijden door een haag van bomen, afgewisseld met open veld en wat huizen. Bij de brede rivierbeddingen zien we stellages voor het vangen van de whitebait. Kleine doorzichtige en onvolgroeide visjes. Ze worden bij riviermonding en met name aan de westkust gevangen. Vanavond gaan we ze proeven, als smakelijk viskoekjes. 

Een paar kilometer voor het gehucht Jackson Bay stuiten we op een wegversperring. Shit. We zien een behoorlijke modderstroom over de weg. Die ligt er al wat langer, maar de regenval van vanmorgen heeft hem opnieuw gevoed. Het zal ons niet gebeuren dat we voor niets zijn gekomen! Dus laten we de auto staan en lopen verder. Eerst door de blubber, dan over de weg - met  prachtig uitzicht over de baai! Dat hadden we niet willen missen.

Van Jackson Bay wordt gezegd dat er meer zeehonden en pinguïns leven dan mensen (ja, duh). De pinguïns hier hebben opvallende gele wenkbrauwen, zijn schuwe beestjes en laten zich niet gemakkelijk zien. Toch spot Rens er één na een half uurtje lopen!  Pingu verdwijnt echter snel onder een steen en even later in het water. Te snel om vast te leggen, maar hoe leuk.

In Jackson Bay township is de enige uitspatting gesloten. Je kan er de lekkerste Fish and Chips eten, maar niet vandaag. We lezen over de geschiedenis en hoe pioniers, overal vandaan, eind 19e eeuw hier een betekenisvolle plaats van wilde maken. Overvloedige regenval zorgde voor verrotting van gewassen en ziektes. Na drie jaar ellende werd de missie als mislukt beschouwd. Ik had al bewondering voor pioniers, nu nog meer. 

We lopen weer terug. De zon schijnt en we prijzen ons gelukkig met opnieuw zo’n mooie ervaring. Bij de afzetting slaat een busje toeristen. Een van hen slaat ons nieuwsgierig gade en vraagt of wij in Jackson Bay township geweest zijn. Yep. En of we daar een begraafplaats hebben gezien. Nee, niet daar, wel vlakbij waar we staan. Maar dat is niet waar hij op doelt. Zijn overgrootvader is als 10 jarig jongetje met zijn ouders vanuit Gdansk als een van de eerste pioniers hier aangekomen. Het is een ‘desaster’ geworden en veel Polen zijn daar begraven. Dat hadden we gelezen. We moedigen hem aan naar het township te wandelen, twee uur retour. Maar de groep wil weer verder en hij laat het erbij. Wel nemen ze een kijkje bij de graven voor ‘them who lay at rest, here or in some  other lonely grave’.